Gekke grapjes en mooi Bali

Hoi allemaal!

Ik besefte me ineens dat ik al ruim een week geen update heb gemaakt! Waar ik eerst iedere dag wel een update kon maken, omdat ik steeds en overal nieuwe indrukken opdeed, begin ik nu langzamerhand aan de krankzinnige gebruiken en de cultuurverschillen te wennen. Ik val dus (helaas) niet meer van de ene verbazing in de andere.

Ik begin steeds meer te wennen aan de Indonesische ‘logica’. Begrijpen zal ik het denk ik nooit doen, want daarvoor hebben ze toch een te andere gedachtegang dan de westerlingen.
Toch blijven er hilarische momenten. Indonesiërs zijn er namelijk een ster in om met een stalen gezicht iets te zeggen wat niet als grapje bedoeld is, maar wel zo overkomt.
Een aantal voorbeelden:

1. Terwijl ik in gesprek ben met een Indonesisch meisje roept ze ineens voor verbazing; 'WHERE ARE YOUR EYEBROWS????' Ze zijn iets opgebleekt door de zon, en daardoor wat lichter. Hoewel niet onzichtbaar...
2. Toen ik mij na de 'WHERE ARE YOUR EYEBROWS' vraag voorstelde aan het meisje, moest ze heel hard lachen. Wat blijkt nu? Alis (klinkt in het engels bijna hetzelfde als Alice) betekend in het Indonesisch wenkbrauw. Als ze dan lachen, lachen ze je ook recht in je gezicht uit. En bedankt...
3. In Waterbomb (water attractiepark) met Suus. We gingen samen in een bootje van de glijbaan, ik wilde al voorin in het bootje gaan zitten, toen de attractiebeheerder heel hard naar mij riep: 'NO YOU ARE HEAVY! YOU MUST BE IN THE BACK OF THE BOAT!' En bedankt numero 2. Ik had zelf toch echt het idee dat ik na al die Bali Bellies (voor details, zoek maar op op google) aardig wat kilo's kwijt was... Voor de Indonesische begrippen blijkbaar nog niet voldoende....

Goed genoeg grapjes voor nu. Ik zal jullie even wat vertellen over de avonturen die ik nog meer heb meegemaakt...

Vorig weekend wederom een mooie trip gemaakt. We zijn op de scooter naar het zuiden van Bali gereden. Deze keer had ik wel mijn geheugenkaart in mijn camera zitten. Dus kon gelukkig overal naar hare lust fototjes maken.
Ik heb er nog maar niet voor gekozen om zelf scooter te gaan rijden. Hoewel het hier echt niets kost (ongeveer 3 euro voor een hele dag, en 1 euro voor een volle tank benzine waar je praktisch de hele dag mee kunt doen) durfde ik de gigantische chaos op straat nog niet aan. Ik ben dus braaf bij iemand achterop gegaan die motorcoureur is. Een veiligere keuze lijkt mij dan zelf rijden. Helemaal in zo’n gigantische verkeerschaos. (Katie Melua zou zingen; 'There are 9 million skooters at Bali' in plaats van 'There are 9 milion bycicles in Beijing'). Enfin, het was een veilige keuze want want ik heb de hele rit overleeft. Ik heb onderweg ook wat fotos gemaakt van de toestand van de wegen, dan kunnen jullie je er een betere voorstelling van maken. (foto's upload ik binnenkort even. Heb daar nu te weinig tijd voor...)

Eerst zijn we wederom naar Balangan geweest. De vorige keer dat ik hier was was het eb, dus waren er alleen maar rotsen en koraal. Deze keer was het vloed waardoor de zee echt felblauw was. Daarna doorgegaan naar Green Ball. Een strand dat tegen een kliff aan ligt, waar je ook alleen kan lopen wanneer het weer eb is. Het strand was alleen te bereiken door een trap af te lopen. Deze trap heeft zo’n 400 traptreden. Deze traptreden hebben niet de standaard hoogte die we van een normale trap kennen, maar zijn ongeveer 25 centimeter hoog (daar komt die Indonesische logica weer om de hoek kijken!). Eerst op naar beneden. Genoten van de prachtige golven, aangespoeld koraal, grotten, kleine krabjes, het water dat tegen de rotsen opslaat, etc. Vervolgens weer naar boven. 400 traptreden van 25 cm hoogte, bij 32 graden en een vochtigheidsgraad van 80% is een behoorlijke opgave kan ik je vertellen. De Indonesiers spelen hier natuurlijk goed op in, door boven aan de trap massages, drinken en eten aan te bieden aan de vermoeide toeristen. Ook weer naar Uluwatu Temple geweest om de brutale aapjes te voeren. Het zijn perfecte modellen, want ze nemen de ene pose na de andere pose aan. En blijven vervolgens heel braaf zitten totdat iedereen klaar is met het maken van de perfecte foto. Wanneer je ze dan beloont met een pinda of een stukje banaan, zijn ze helemaal blij.

Toch heb ik me er tijdens deze dag weer over verwonderd wat voor een vuilnisbelt Bali eigenlijk is. Het is echt een prachtig eiland, met prachtige natuur, tempels en andere bezienswaardigheden, maar het is zo’n ongelovelijke troep. Overal waar je kijkt zie je afval. Op ieder grasveldje wordt afval gestort in de hoop dat dit vanzelf verdwijnt, of ooit wordt opgehaald. Echter zijn de Balinezen er blijbaar achter gekomen dat dit vuilnis (wat voornamelijk bestaat uit plastic) niet vanzelf verdwijnt. Daarom hebben ze maar besloten om hun vuilnis in brand te steken. Ontzettend zware belasting voor het milieu natuurlijk, en het stinkt ook nog eens vreselijk! Jammer dat zo’n prachtig eiland dat zoveel moois te bieden heeft, zo wordt verpest. En dat door de lokale bevolking nog wel.



Dan nog mijn stage, want daarvoor ben ik hier tenslotte. Afgelopen zondag heb ik voor het eerst een bruiloft mee mogen maken. Het waren 2 Chinezen uit Hong Kong die gingen trouwen in de Blue Point Chapel, Uluwatu. Een van de ‘voordeligste’ chapels op Bali om te trouwen. (Voor een foto: http://www.romantic-weddings.com/chapel_weddings/images/bluepoint1b.jpg )

Hoewel je nogsteeds diep in de buidel moet tasten om hier te gaan trouwen. Alleen het eten al (nog niet eens inclusief drankjes) kost $60 per persoon. Hier zit dan nog niet eens de huur van de locatie, de ceremonie, muziek, decoratie, etc. bij in.

Er was dus een koppel uit Hong Kong dat hier kwam trouwen. Er waren 35 gasten meegekomen, dus het was een relatief kleine bruiloft. De bruidegom straalde van geluk. Jammer genoeg keek de bruid echt alsof ze de grootste fout van haar leven beging. Laten we maar hopen dat dat van de zenuwen kwam. En tja, die gekke Chinezen. Ze waren natuurlijk allemaal netjes gekleed voor de bruiloft, dus een net shirt of overhemd met een nette broek, maar werkelijk ALLE mannen droegen gympen onder hun nette kleding! Ook maakten ze echt continue foto’s van zichzelf. Waar ik altijd een beetje gegeneerd ben wanneer ik foto’s van mezelf maak (‘Kijkt er niemand? Oke! Smile!’) maakt hun dat niets uit. Zelfs tijdens de ceremonie maakten ze foto’s van zichzelf, of tijdens het feest met het uitzicht op de kliff, bij en palmboom, met een saxofoon in hun vrije hand, en ga zo maar door. Vreemd, je kunt toch ook vragen of iemand anders een foto van je maakt? Blijkbaar was iedereen te druk bezig met zichzelf op de foto zetten. Kortom verbazing in overvloed op zo’n moment!

Aanstaande zaterdag heb ik weer een bruiloft, waardoor ik een andere dag vrij kan nemen. Afgelopen keer was een Christelijke bruiloft, aanstaande bruiloft is een Moslim bruiloft van een stel uit Kalimantan. Ook bijzonder om mee te maken. Nog een opvallend weetje; Het is in Indonesie verboden te trouwen als bruid en bruidegom een verschillend geloof hebben. Een van beide zal zich dus moeten bekeren.

Verder red ik mij prima op stage. Al blijft het natuurlijk wennen om 5 dagen per week op en neer te gaan naar het kantoor. Helemaal omdat bijna iedereen hier is om de toerist uit te hangen. Hierdoor word ik lekker gemaakt met de tripjes en belevenissen van de mensen om me heen. Iets waar ik stiekem een beetje jaloers op kan worden. Maargoed, waar heb ik het eigenlijk over? Mijn medestudenten werken 5 dagen per week (of soms nog meer, ivm bijbaantje) in het druilerige Nederland. Als ik dat besef prijs ik mezelf gelukkig! Ik zit op Bali!



Tot de volgende keer maar weer!



Liefs Alice



P.S. Lief van jullie dat ik zo gesteund word door jullie lieve berichtjes, mailtjes en krabbels op hyves. Dat doet me goed! Vooral blijven doen dus!

Je kunt me ook toevoegen op skype trouwens. Mijn gebruikersnaam is AliceBoessenkool. Tot mails/sms/skype/krabbels!