Bridezilla

Na veel dagen achter mijn te kleine bureautje zitten, was het tijd voor wat afwisseling op stage. En of die afwisseling er kwam! Tijdens mijn verblijf hier, kwam ik er al gauw achter dat Indonesiers niet aan lange termijn planning doen. Alles wordt zo kort mogelijk van te voren besloten en ingepland. Afgelopen maandag kwam ik op stage en hadden we onze wekelijkse personeelsmeeting (waarin de bezigheden voor die week besproken worden, e.d.). Tijdens deze meeting werden ik en Suus gevraagd om model te zijn voor een fotoshoot voor ‘The Ritual’. Een weddingchapel in Uluwatu waarvan ik een aantal weken geleden al naar de openingsceremonie ben geweest. Omdat deze chapel nog niet voor bruiloften in gebruik is, moest er nog promotiematieriaal (foto’s op de website, flyers, etc.) gemaakt worden. Hiervoor wilden ze ons als model gebruiken. Ja hoor, natuurlijk. Leuk! Was ons antwoord. We zouden volledig als bruid ‘verkleed’ gaan. Echter was er nog een probleem. Lesbische trouwerijen zijn een no-go in Indonesie. We moesten dus nog 2 bruidegommen zien te vinden die ons wilden vergezellen op de foto! Uiteindelijk hebben we Ignacio (een Spanjaard) weten te overtuigen dat het een ‘once in a lifetime experience’ zou zijn. Bruidegom numero 1 was een feit! Nu mijn slachtoffer nog zien te vinden. Uiteindelijk is dat Blake, een Australische jongen, geworden. Ik kende de beste bruidegom niet, maar hij bood de avond van te voren spontaan aan om met ons mee te gaan. Prima!

De volgende ochtend om 10 uur ‘s ochtends afgesproken bij een bruidswinkel om onze jurken en pakken uit te kiezen. Ik had me al verheugd op een mooie simpele jurk, met niet al te veel pareltjes, strikjes, diamantjes, kantjes, roeseltjes, sleepjes, glittertjes en dergelijke. Ik wilde gewoon een simpele jurk. Jammer voor Alice, die hebben ze in Azie dus niet. Het waren bijna allemaal grootse hysterische ‘over the top’ dresses. Een simpele, strakke jurk was dus geen optie. Oke, even mijn wensen aanpassen dus. Uiteindelijk is het toch een grootse hysterische jurk geworden, met veel kantjes en glittertjes. Dan moet ik er maar meteen gebruik van maken, toch?

Toen de jurken uiteindelijk doorgepast en goedgekeurd waren, was het tijd voor het uitzoeken van de trouwpakken van de mannen. Hier houden ze er qua trouwkleding nogal een andere soort mode op na dan wij gewend zijn. Het waren namelijk allemaal pakken met glitterende manchetten en glanzende glitterende revers. Erg Elvis like dus! Uiteindelijk toch nog iets voor de heren kunnen vinden wat enigsinds paste (al moest het hier en daar vastgespeld worden met veiligheidsspelden...). Uiteindelijk de stropdasjes en strikjes. Die hebben denk ik ook wel voor 15 minuten slappe lach gezorgd. Een aantal van de dasjes stamde namelijk uit de tijd van Napoleon, waardoor het nogal een bijzonder geheel werd. Uiteindelijk bij het Kuta Food Court heerlijk traditioneel geluncht, en daarna naar Uluwattu toegebracht. Ik had me voorbereid op een wat simpele fotoshoot, met wat make-up, jurk aan, lachen bij zonsondergang en klaar. Maar niets van dat alles. We werden ontvangen met verse vruchtencocktails, badjassen en slippers, als echte bruiden dus. Daarna in de make-up! Een hele belevenis, helemaal voor een ICI Paris XL meisje! ;-) Ik werd opgemaakt door een lokale visagiste. Zij schijnt hier erg goed bekend te staan, en vliegt geregeld naar Australie om daar mensen op te maken. Maarja, Alice zou Alice niet zijn als ze hier en daar nog wat kritiek te leveren had! De make-up was namelijk nogal Aziatisch, met roodbruine wenkbrauwen (bij blond haar?), en veel te veel roze blusher. Uiteindelijk toch tevreden met het resultaat. Vervolgens het haar. Het is een truttige en reuzachtige knot geworden, met een nog truttiger haarstukje erbij, met veel kringeltjes, pareltjes en glittertjes. Heerlijk kitsch dus!
De stelregel ‘Less is more’ gaat hier duidelijk niet op. Toen ik in mijn glitterige jurk met enorme petticoat was gehesen, of liever gezegd ingesnoerd (en ADEM in! Ik liep nog net niet blauw aan...), kreeg ik nog een glitterige ketting om, oorbellen in, en wilden ze ook nog dat ik kanten handschoentjes aandeed. Gelukkig heb ik ze ervan kunnen overtuigen dat dat toch echt iets teveel van het goede was. Een beetje zuurpruimerig keken ze wel, maar uiteindelijk heb ik ze toch weten te overtuigen.

Goed. Make-up klaar, jurk aan, haar in model. De fotografen (5 stuks) en cameramensen (3 stuks) waren ondertussen ook gearriveerd. Ready to go! Eerst werd er een videofilm geschoten. Bruidegom en ik moesten heel langzaam achter de Balinese flowergirls aanlopen en ondertussen heel hard lachen, alsof je het mooitse moment van je leven hebt (YEAH RIGHT, met een centimeter dikke laag make-up op, in de brandende zon, met een jurk waarin je niet normaal kund ademen, waar je ook nog eens steeds op gaat staan als je loopt en een bruidegom die je niet eens kent?). Oke, lopen dus. Lief lachen, elegant lopen, etc. HO STOP! Opnieuw, of de bruid misschien naar voren kon kijken in plaats van naar de grond? Oeps! Uiteindelijk hetzelfde loopje nog 4 keer over gedaan, omdat het vanuit verschillende hoeken gefilmd moest worden. Eenmaal in de chapel door een violenkoor onthaald met het alom bekende ‘DAAAAAR KOMT DE BRUUUIIIIID, ...’. Vervolgens deed de priester een praatje, moesten we de priester nazeggen, ringen uitwisselen, en werden we zelfs ingezegend. En dat natuurlijk ook weer meerdere malen, omdat ook dit vanuit meerdere hoeken gefilmd moest worden. Wederom natuurlijk lachen dat het een lieve lust is. En ogen open houden, terwijl de zon pal in je ogen brand. Nee mensen, het leven van een model gaat niet over rozen!
Oke, de film stond erop. Vervolgens de foto’s bij zonsondergang. Toen al was ik het lachen flink beu, dus ik ben benieuwd hoe de foto’s zijn geworden. Mijn stagebegeleider Baim heeft een heleboel foto’s (+/- 200) geschoten met mijn camera, die ik zo snel mogelijk upload. Al met al ongeveer zo’n uur of 2,5 onder de pannen geweest met het schieten van de film en van de foto’s. Weer een ervaring rijker! En heel anders dan ik had verwacht. Ik heb zoveel moeten lachen, dat ik uit protest de rest van de week maar heel boos kijk. Maar al het lachen werd beloond. Al werden we niet voor de fotoshoot betaald, achteraf werden we heerlijk verwend met een superdeluxe 4-gangen diner. Zo’n diner met 5 soorten bestek en 3 glazen. De locatie was echt top. In de tuin van de chapel, aan de rand van het klif. Zo zie je in de verte de lichtjes van de vissersbootjes schitteren, en hoor je het zeewater tegen de rotsen aanslaan. Het diner bestond uit krab met gegratineerde kaas, garnaaltjes, gefrituurde vis, St. Jacobsschelpensoep, kiprolletjes met beef, gebakken krab, zalm enzovoorts. Wijn in Indonesie is erg duur. Ik had in 5 weken tijd dus geen druppel wijn gedronken. Maar het allerheerlijkste was nog wel dat ze een verrukkelijke Lindemans wijn bij het eten serveerden. Dat maakte de luxe helemaal compleet. Verrukkelijk gegeten en gedronken, en uiteindelijk na een lange dag weer naar huis. De foto’s en de film kunnen ieder moment op kantoor arriveren. Ik krijg als het goed is zelf ook een CD-rom met de foto’s en de film erop. Leuk!

De volgende dag stond er een personeelsfeestje gepland. Collega Henni ging ons verlaten, dus was het een personeels- en afscheidsfeestje ineen. Om 3 uur hadden we afgesproken in de karaoketent in de Discovery Shopping Mall. Uiteraard reden we veel te laat weg bij het kantoor, op Indo time, en kwamen we (bedankt collega’s) te laat aan. Gelukkig was onze ruimte gereserveerd en maakte het niet uit dat we wat later waren. Jawel, we hadden een eigen ruimte met onze groep. Hoe cool is dat? Helaas was niet iedereen even fanatiek. 4 vrouwelijke collega’s van mijn leeftijd, gedraagden als 15-jarige pubers. Ze weigerden namelijk om ook maar een woordje mee te zingen. Ze schaamden zich omdat ze niet konden zingen. Uhm, daarvoor is karaoke toch? Ongegeneerd de longen uit je lijf brullen, of je nu kunt zingen of niet? Gelukkig waren er daarna nog genoeg collega’s over die wel fanatiek meededen, Suus and me included ofcourse! Uiteraard deden Suus en ik ‘Wannabe’ van de Spicegirls waarmee we op de fenomenale score van 96 uitkwamen! Ongeveer 1.5 uur hebben we qua punten bovenaan gestaan, totdat mijn collega Sari, met haar dijk van een stem ons overtrof met 98 punten. BOE! Uiteindelijk toch nog op de derde plaats beland. HURRAY! Opvallend genoeg kunnen veel Indonesiers gewoon ontzettend goed zingen. 3 van mijn collega’s hebben echt een goede stem. Daarna naar huis om om te kleden, en vervolgens hadden we afgesproken bij het HardRock Hotel om te gaan dineren. Heerlijk gegeten, maar ontzettend veel, waardoor al het overgebleven eten in doggiebags werd gepropt, en meegenomen werd voor familie thuis. Zie? Wij Hollanders zijn helemaal niet zo erg! Kortom, een gezellig avondje met collega’s dus.

Gister heeft collega Iguy bekend gemaakt dat hij weg gaat bij Bali Exotic Wedding. Hij gaat terug naar Bandung (een stad in de buurt van Jakarta), waar hij altijd gewoond heeft. Opvallend genoeg was hij ook meteen gister voor het laatst. Opzegtermijn doen ze hier dus niet aan. Ook mijn andere collega (waarvoor het afscheidsfeestje was) maakte bekend dat ze weg ging, en de week erna kwam ze niet meer terug. Dat is in Nederland toch wel een stukje strikter.

Foto’s komen als het goed is einde van de middag/vanavond online! Hopelijk is dan de internetverbinding wat sneller is dan 5 megabit per seconde.

Liefs Alice

Edit 05/06/09 19.45
Foto's geupload!

http://picasaweb.google.com/aliceboessenkool/FotoSWeek5#

Xxx